
“Geen face-to-face-contact is soms niet te doen”
Werken tijdens de coronacrisis is bij Trajectum een flinke uitdaging. De zorg voor cliënten gaat door, maar bijna niets is hetzelfde. In de blogserie ‘Alle hens aan dek’ vertellen medewerkers hoe zij deze periode ervaren. Deze keer: Angela Besselink, GZ-psycholoog en psychotherapeut van het behandelteam locatie Boschoord.
“Geen face-to-face-contact is soms niet te doen”
“Deze tijd brengt een paar positieve lessen met zich mee. Je ziet dat iedereen alles geeft om het zo goed mogelijk door te laten draaien. En omdat bepaalde werkzaamheden uitvallen, word je tot een moment van bezinning gedwongen. Die tijd kun je benutten om zaken voor te bereiden die je hierna anders wil doen. Bijvoorbeeld meer kennis uitwisselen met andere disciplines. Er is meer tijd voor reflectie. Dat is altijd belangrijk, maar normaal laten we ons vaak leiden door de waan van alledag.”
“Normaal laten we ons vaak leiden door de waan van alledag”
Onrust
“Wat je merkt is dat niemand, ook onze cliënten, weet waar we aan toe zijn. Hoe lang gaat dit duren? Hoe lang mogen we niet op verlof? Ook nu er versoepelingen zijn, is er onrust en vragen cliënten zich af of de maatregelen nog nodig zijn. Toch lijkt de situatie niet heel erg binnen te komen, omdat we binnen Trajectum weinig confrontatie met corona hebben gehad. Veel angst hebben mijn cliënten daardoor gelukkig niet. Ik hoor weinig verhalen over persoonlijk verlies of leed.”
“Dat ik nu weer met cliënten kan wandelen, is veel waard”
Weer wandelen
“Voor sommige cliënten is deze tijd moeilijker dan voor anderen. Bij onrust of dreigende ontregeling is het soms bijna niet te doen om geen face-to-face-contact te hebben. Dat we nu weer kunnen wandelen, is veel waard. Het betekent ook veel voor sommige cliënten dat ik altijd via de telefoon bereikbaar ben. Een van mijn cliënten heeft daardoor meer vertrouwen en kan beter met de situatie omgaan. De coronacrisis vraagt om creativiteit en flexibiliteit. En we moeten het samen blijven doen.”